KHR - วันเกิดที่เกือบโดนลืม (8018)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิค Yaoi จากเรื่อง Kate-kyo Hitman REBORN

Yamamoto Takeshi x Hibari Kyoya

เมื่อคนหนึ่งติดงาน + อีกคนคอยเป็นห่วง

วันเกิดที่เจ้าตัวไม่พูดขึ้น และอีกคนกลับยุ่งอยู่กับงานจนลืมไป

ทันทีที่นึกขึ้นได้ฮิบาริจะทำอย่างไรดี ?

เนื้อเรื่อง

Title : วันเกิดที่เกือบโดนลืม

:: Kate-kyo Hitman REBORN

:: Yamamoto Takeshi x Hibari Kyoya (8018)

            ครืดดด... ครืดดด....

            โทรศัพท์สั่นเตือนบ่งบอกว่ามีใครสักคนโทรเข้ามา ร่างบางที่กำลังนอนอ่านหนังสือเพลิน ๆ เหลียวมองดูก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วกดรับสาย

            “.......”

            (“ฮิบาริ นอนรึยังอะ?”)

            “ถามโง่ ๆ” ร่างบางตอบคนปลายสาย พร้อมทั้งปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่เมื่อครู่แล้วเอาไปวางไว้ที่โต๊ะ

            (“ง่ะ ทำอะไรอยู่หรอ?”)

            “ว่างนักรึไง?” ตอบไปพลางก็เดินไปปิดไฟในห้องแล้วหันกลับมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียง นอนคุยโทรศัพท์ไปทั้งอย่างนั้น

            (“ก็ งั้นมั้ง...”) ร่างสูงตอบกลับแล้วก็เงียบไปครู่นึง ร่างบางที่ตอนแรกเลือกที่จะรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อก็เปลี่ยนใจทำลายความเงียบเอง

            “มีอะไร”

            (“พรุ่งนี้นายจะไปไหนรึเปล่า?”)

            “ทำงาน”

            (“อ้าว แต่นี่มันปิดเทอมอยู่นะ”)

            “ชั้นไม่ใช่สัตว์กินพืชที่วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไร”

            (“ฮิบาริอ่า แล้วพรุ่งนี้ไปหาได้ไหม?”)

            “ไม่ต้อง งานยุ่ง”

            (“นิดนึง”) ร่างสูงพยายามต่อไปที่จะไปหาร่างบาง

            “ไม่” ร่างบางตอบปัดอย่างไม่มีเยื่อใย ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอหน้า หรืออะไรหรอก เพียงแค่พรุ่งนี้เขาต้องรื้อเอกสารและจัดเตรียมเอกสารใหม่ ไหนจะมีประชุมร่วมกับฝ่ายอื่นที่อยู่ในโรงเรียนด้วยอีก เหตุด้วยกรรมการรักษาระเบียบก็มีงานส่วนหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบในโรงเรียน จึงทำให้ทั้งที่เป็นปิดเทอมก็ยังคงต้องทำงานอยู่อย่างนี้

            (“ไว้เดี๋ยวไปหานะ”)

            “บอกว่าไม่ต้อง”

            (“คร้าบ ๆ ฝันดีนะครับ”)

            “.......”

            (“พรุ่งนี้เจอกันนะ”) ทันทีที่พูดจบร่างสูงก็รีบตัดสายไปก่อนที่ร่างบางจะได้ตะหวาดใส่ ด้วยความที่ร่างสูงเป็นคนดื้อรั้น ห้ามยังไงก็คงไม่ฟังอยู่ดี

            ร่างบางถอนหายใจเฮือกนึงก่อนที่ดูนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลา 10:48 PM ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงข้าง ๆ แล้วครุ่นคิดในใจว่า ทำไมร่างสูงถึงโทรมาในเวลาแบบนี้ ปกติเขาก็ไม่เคยโทรมาดึกขนาดนี้ซะหน่อย หรือมีเหตุจำเป็นอะไร แต่แล้วทำไมเขาถึงไม่พูดล่ะ? ร่างบางแหงนหน้ามองเพดาน แล้วค่อย ๆ หลับตาลง คิดในใจเพียงว่า คงไม่มีอะไรหรอก คนบ้า ๆ อย่างนั้นจะมีเหตุจำเป็นอะไรนอกจากอยากโดนขย้ำล่ะ ไม่มีหรอก

            ทันทีที่หลับตาลง เพียงแค่คิดถึงงานวันพรุ่งนี้มันก็ทำให้ร่างบางรู้ตัวแล้วว่าควรจะรีบ ๆ นอน เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหาในการทำงานวันพรุ่งนี้ และแล้วร่างบางก็ค่อย ๆ หลุดเข้าไปในห้วงภวังค์ของนิทราการหลับใหล

- เช้าวันต่อมา -

            บรรยากาศของวันนี้อากาศไม่ได้ร้อนมากมาย แถมยังมีลมเย็นพัดมาอ่อน ๆ อยู่เรื่อย ๆ ทำให้ฮิบาริ เคียวยะที่นั่งเคลียร์เอกสารอยู่บนโต๊ะไม่ได้รู้สึกเครียดกับงานมากนัก ตั้งแต่เช้าที่เขานั่งเคลียร์เอกสารมา ตอนนี้ก็ปาไปเกือบจะเที่ยงเสียแล้ว แล้วเอกสารที่กองรวมกันอยู่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเสร็จง่าย ๆ เลย ร่างบางเอนตัวพิงกับผนักเก้าอี้ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการนั่งอยู่กับที่มาหลายชั่วโมง

            ก๊อก ๆๆ

            “ขออนุญาตครับคุณเคียว” ฮิบาริเงยหน้าขึ้นมามองไปที่ประตูก็เห็นคุซาคาเบะเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมกับถือเอกสารชุดนึงมาด้วย

            “นี่เป็นเอกสารที่จะใช้ในการประชุมตอนบ่ายครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ..................... ฯลฯ” คุซาคาเบะอธิบายเกี่ยวกับเอกสารและเรื่องที่จะประชุม ฮิบาริก็พยายามฟังแต่ก็ไม่เข้าหูซักเท่าไหร่นักเพราะ ตัวเขาเองก็ไม่ชอบการอยู่สุมหัวเป็นกลุ่มแบบนี้ แต่ก็อย่างว่ามันคืองาน ยังไงก็คงเลี่ยงไม่ได้

            “ประชุมกี่โมง?”

            “บ่ายโมงครึ่งครับ”

            “อืม ขอบใจ”

            “ครับ ผมจะลงไปทานข้าว คุณเคียวจะไปด้วยกันมั้ยครับ?”

            “ไม่ละ”

            “จะฝากอะไรรึเปล่าครับ”

            “ไม่”

            “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” คุซาคาเบะก้มตัวโค้งให้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

            ฮิบาริเอนตัวลงอีกครั้งและหลับตาลงพักสายตาพลางคิดว่าจะลงไปหาอะไรทานก่อนดีมั้ย หรือจะทำงานระหว่างรอเข้าประชุมดี เพราะตอนนี้เขาก็ไม่รู้สึกหิวอะไรมากนัก แต่ถ้าลงไปหาอะไรทานก็คงอยู่ได้จนเคลียร์งานเสร็จ

            ก๊อก ๆๆ แก๊ก

          เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น แต่เจ้าของห้องที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นคุซาคาเบะที่ลืมของอะไรไว้รึเปล่า

            ฟุ่บ!

          แต่แล้วร่างบางก็สะดุ้งเฮือกลุกขึ้นอย่างตกใจ เพราะอยู่ ๆ ก็มีใครบางคนหอมแก้มไปฟอดนึง ร่างบางหันไปตามความรู้สึกที่สัมผัสได้ที่แก้มเมื่อครู่ ก็เจอเข้ากับไอ้บ้าที่รนหาที่ตายได้ตลอดเวลา

            “โย่ว” ยามาโมโตะทักร่างบางที่กำลังนั่งจ้องเขาเขม็ง

            “ตายซะ!” ร่างบางทำทีหยิบทอนฟาออกมาแล้วทำท่าจะลุกขึ้นขย้ำคนตรงหน้าที่กำลังทำหน้ายิ้มระรื่นอยู่ แต่ก็โดนล็อกมือไว้ทัน

            “อยากโดนอีกหรอ” ร่างสูงยื่นหน้าไปข้าง ๆ ร่างบางก่อนที่จะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

            ตุ้บ!

          “หึ” ร่างบางแสยะยิ้มเล็กน้อย หลังจากที่ใช้ทอนฟาที่อยู่มืออีกข้างซัดเข้าที่ท้องร่างสูงอย่างจัง

            “โอ้ย!....” ร่างสูงลงไปกุมท้องที่พื้นแล้วบ่นโอดครวญอ้อนวอนให้ร่างบางสงสาร

            “สำออย” ร่างบางตอบแค่นั้นก็ลงกลับไปนั่งที่เดิม แล้วหยิบเอกสารมาทำงานต่อ เพื่อที่จะได้ไม่โดนไอ้บ้าที่กำลังเรียกร้องความสนใจอยู่มาก่อกวนเขาต่อ

            “ไม่สงสารชั้นหน่อยหรอ”

            “ไม่” ร่างบางที่เปิดเอกสารไปมาก็ตอบออกไปโดยไม่สบตาร่างสูงที่กำลังจ้องเขาอยู่แม้แต่นิด

            “ง่ะ แล้วกินข้าวรึยัง?” ร่างสูงถามร่างบาง ก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดก้นแล้วเดินไปลากเก้าอีกตัวมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา

            “กินแล้ว” ร่างบางตอบปัดต่อไปอย่างนั้น

            จ้อกกกกก

          เสียงท้องร้องของร่างบางก็ดังขึ้นทำให้ยามาโมโตะที่กำลังนั่งจ้องร่างบางอยู่ขำแตกขึ้นมาทีนึง

            “ฮ่า ๆๆๆๆๆ เสียงอะไรหว่า” ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์มอง

            “ชิ” ร่างบางคิ้วขมวดขึ้นแล้วจิปากเบา ๆ กับตัวเอง และไอ้ท้องบ้าที่ร้องไม่ถูกที่ถูกจังหวะ

            “นี่ เอามาให้ ชั้นทำเองเลยนะ” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะหันไปหยิบข้าวกล่องขึ้นมาวางบนโต๊ะ

            “....” ร่างบางมองไปที่ข้าวกล่องแล้วทำหน้าอึ้ง ๆ แล้วคิดในใจว่า อย่างหมอนี่คิดเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ก็เป็นด้วย ?

            “ซูชิไง มีหน้าที่นายชอบด้วยน๊า” ร่างสูงทำท่าทางให้ร่างบางสนใจพลางเปิดข้าวกล่องออกมา ซูชิที่อยู่ในกล่องถูกจัดเรียงมาอย่างดี ดูแล้วก็น่าทานไปในระดับหนึ่ง

            “แล้ว?” ร่างบางยังคงทำทีไม่สนใจแล้วก้มไปทำงานต่อ

            ปึ้ง!

          ร่างสูงเอามือไปปิดเอกสารที่ร่างบางกำลังเขียนอยู่ แล้วจ้องร่างบาง

            “กิน ข้าว ก่อน นะ ครับ ^_^” ร่างสูงพูดทีละคำอย่างชัดเจน แล้วส่งยิ้มให้ร่างบาง ทำให้ร่างบางอึ้งนิด ๆ กับสิ่งที่ร่างสูงทำ

            “...” ร่างบางไม่ตอบอะไรก่อนจะหลบสายตาร่างสูง

            “มา เดี๋ยวป้อน” ร่างสูงหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วทำเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่

            “ไม่ต้อง” ร่างบางห้ามไว้ก่อนที่จะแย่งตะเกียบกลับมา แล้วพึมพำเบา ๆ ก่อนจะคีบซูชิขึ้นมากินทีละชิ้นอย่างช้า ๆ

            “อร่อยมั้ย?” ร่างสูงถามขึ้นขณะที่ร่างบางพึ่งกินเข้าไปได้ไม่กี่ชิ้น

            “ปกติ” ร่างบางตอบโดยที่ไม่ยอมสบตากับร่างสูง

            “จริงเร้อ” ร่างสูงถามเสียงสูงแล้วจ้องร่างบางหนักกว่าเดิมแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ร่างบางหันมามองแล้วดันหน้าร่างสูงออกไปไกล ๆ ก่อนจะหันมากินซูชิต่อไป

            ยามาโมโตะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็นั่งมองร่างบางที่กำลังกินซูชิที่ตัวเองทำอย่างตั้งใจโดยใบหน้าก็ยิ้มระรื่นอยู่ตลอดจนบางทีร่างบางก็หันมาทำหน้าขมวดคิ้วใส่ แต่ร่างสูงก็ยังคงไม่หยุด แม้จะโดนดุด้วยสายตาคม ๆ คู่นั้น

            “อยากกินอะ” ร่างสูงพูดขึ้นโดยจงใจให้ร่างบางได้ยิน แต่ก็ไร้วี่แววที่ร่างบางจะสนใจ

            “.....”

            “ป้อนหน่อยดิ” ร่างสูงทำหน้าอ้อน ๆ กับร่างบาง

            “มีมือก็กินเอง”

            “คร้าบบบ” ร่างสูงแย่งตะเกียบมาจากร่างบางก่อนจะคีบซูชิขึ้นมาชิ้นนึง

            “ตะเกียบชั้น” ร่างบางมองอย่างเคืองนิด ๆ

            “อ้า” ร่างสูงทำท่าอ้าปากให้ร่างบางทำตาม

            “อะไร” ร่างบางทำหน้างง ๆ แล้วถามร่างสูงกลับ

            “อ้าปากสิ”

            “ห้ะ?” จังหวะที่ร่างบางร้องห้ะขึ้นมาร่างสูงก็ยื่นซูชิไปจ่อให้แตะที่ปากร่างบาง

            “กินสิ”

            ร่างบางที่กำลังอึ้งอยู่ก็ยอมอ้าปากกินซูชิที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะแย่งตะเกียบกลับมา แล้วเหลือบมองร่างสูงนิด ๆ ก็เห็นว่าร่างสูงกำลังจ้องอยู่

            ร่างบางยังคงกินต่อไปโดยพยายามไม่แสดงความรู้สึกอ่อนไหวหรืออะไรออกมาทั้งสิ้น จนอิ่ม ร่างบางก็พูดพึมพำออกมาเบา ๆ

            “อิ่มแล้ว” ร่างบางพูดขึ้น แล้วอยู่ ๆ ร่างสูงยื่นมือไปใกล้ร่างบางใบหน้าของร่างบาง ด้วยสัญชาตญาณ ร่างบางจึงปัดมือนั้นออกโดยไม่รู้ตัว

            “เศษข้าวมันติดน่ะ” ร่างสูงพูดขึ้นแล้วยื่นมือไปหยิบเศษข้าวที่มุมปากร่างบางออกให้ ร่างบางที่มองตามก็ต้องอึ้ง เพราะแทนที่จะหยิบไปทิ้ง ร่างสูงกลับกินเมล็ดข้าวนั้น ร่างบางทำหน้าอึ้งอย่างตกใจกับการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น ก่อนจะค่อย ๆ หน้าแดงระรื่อขึ้นสี แล้วเบือนหน้าหนีร่างสูง

            “น่ารักจัง ฮ่าๆ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบา ๆ กับสิ่งที่ร่างบางแสดงออกมา แล้วเริ่มเก็บกล่องข้าวที่ร่างบางพึ่งกินเสร็จ ก่อนจะลุกขึ้น

            “ไปละนะ” ร่างสูงเอ่ยบอก

            “อืม”

            “ตั้งใจทำงานนะ”

            “อืม”

            “ไปจริง ๆ นะ”

            “อืม”

            “ไปแล้วนะคร้าบบบ”

            “อืม”

            “จะไปแล้วนะ โอ้ย!” ร่างสูงพูดแล้วกุมหัวตัวเอง เนื่องจากร่างบางซัดทอนฟาใส่ด้วยความรำคาญกับการเล่นตัวของร่างสูง

            “ไปแล้วคร้าบบบ” ร่างสูงพูดก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มร่างบางฟอดใหญ่แล้วรีบแจ้นออกจากห้องทันที ก่อนที่จะโดนซัดทอนฟาใส่อีกรอบ

            ร่างบางเลื่อนมือไปแตะที่แก้มที่โดนกระทำไปเมื่อครู่ก่อนจะค่อย ๆ หน้าแดงขึ้นมาระรอกสอง

            “แน่ะ ๆ เขินอะดิ๊” ร่างสูงที่ออกไปแล้วเมื่อครู่ จู่ ๆ ก็เปิดประตูแล้วพูดแซวร่างบาง

            “ไปตายซะ!!” ร่างบางที่รู้สึกตัวได้ก็ตะโกนไล่หลังพร้อมกับขว้างทอนฟาไปที่ประตู แต่ก็ไม่ทันจนได้

            ทำไมคนอย่างหมอนั่นต้องมาก่อกวนได้ทุกเวลาจังนะ ร่างบางนึกในใจแล้วก็ค่อยๆฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะทำงานค่อย ๆ ให้ใจที่กำลังเต้นโครมครามสงบลง เพื่อที่จะได้มีสมาธิแล้วกลับไปทำงานต่อได้

            “ไอ้บ้า...” ร่างบางพูดขึ้นแล้วหันไปมองที่ประตู ก่อนจะสลัดความคิดต่าง ๆ ในหัวออก แล้วมาจดจ่อที่งานแทน โดยที่ไม่รู้ว่า เจ้าบ้าที่เขาพูดถึง ยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูอยู่เลย

            ร่างสูงที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตูยิ้มออกมานิด ๆ ก่อนจะหันตัวเดินลงบันไดกลับบ้านไป

- 08:18 PM -

            “เหนื่อยหน่อยนะครับ” คุซาคาเบะเอ่ยขึ้นหลังจากที่จัดแจงตรวจเช็คเอกสารและบันทึกต่าง ๆ เสร็จเรียบร้อยทั้งหมดแล้ว

            “......” ร่างบางบิดตัวเองคลายความเหนื่อยล้าให้ตัวเองจากงานที่โหมทำมาตลอดทั้งวัน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตอนนี้ท้องฟ้ามีพระจันทร์ขึ้นมาแล้ว ตามจุดต่างในโรงเรียนก็เปิดไฟแล้ว ลมเย็น ๆ ลอยผ่านหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เข้ามาทำให้ร่างบางสดชื่นขึ้นมาอีกนิด ร่างบางหันเก้าอี้ไปทางที่ลมผ่านเข้า แล้วเอนตัวลงกับเก้าอี้เพื่อรับลมเล่น

            “ว่าแต่ คุณเคียวยังจะไปที่ไหนต่อรึเปล่าครับ”

            “ไปไหน”

            “กับยามาโมโตะไงครับ ผมได้ยินพวกชมรมนั้นพูดเรื่องฉลองอะไรซักอย่าง คุณเคียวไม่ได้ไปด้วยหรอครับ”

            “ก็แค่พวกชอบสุมหัวกัน” คุซาคาเบะที่ได้ยินคำตอบก็ทำหน้าอึ้งไปเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับมา เพราะปกติยามาโมโตะมักจะมาพาเขาออกไปด้วยเสมอ

            “งั้นหรอครับ”

            “มีอะไรจะพูดล่ะ?” ฮิบาริหันหน้ากลับมามองที่คุซาคาเบะแล้วถามคำถามขึ้น

            “เปล่าครับ งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ”  คุซาคาเบะเมื่อเก็บของเสร็จก็รีบออกไปจากห้องทันที

            ฮิบาริที่เห็นท่าทีแปลก ๆ อย่างนั้นก็ไม่สนใจอะไรเพราะ คงไม่ใช่เรื่องงานแน่ ๆ

            “หรือคุณเคียวจะไม่รู้นะ ไม่สิ ยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะนะ” คุซาคาเบะที่ยืนอยู่หน้าห้องบ่นพึมพำกับเรื่องที่สงสัยว่า ที่เขาพูดเป็นเชิงถามเกี่ยวเรื่องของยามาโมโตะ ทาเคชิ นั้น ฮิบาริไม่รู้จริง ๆ น่ะหรอ ? แต่ก็คงไม่อยากจะถามไปมากกว่านี้เพราะ มันจะกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัวแทน
            ฮิบาริเอื้อมมือไปเก็บปากกาและอุปกรณ์ต่าง ๆ ก่อนจะเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วเก็บอุปกรณ์ลง แต่แล้วก็ไปสะดุดตากับสิ่ง ๆ หนึ่งที่อยู่ในนั้น นั่นก็คือลูกเบสบอลที่ยามาโมโตะเคยตีขึ้นมาเมื่อก่อนหน้านี้ซักระยะ

            “.......” ฮิบารินั่งเอนตัวพิงแล้วหยิบลูกเบสบอลออกมาดูก่อนจะค่อย ๆ นึกว่าวันนี้เขาลืมอะไรไปรึเปล่า ทำไมทั้งวันเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป แต่ก็นึกไม่ออกซะที พลางก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง เผื่อจะทำให้นึกอะไรออกบ้าง แล้วก็มองไปที่ปฏิทิน

            “วันที่ 24.....”

            ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมันมีอะไรซักอย่างล่ะ

          “24 เมษา....”

            “24…..!!!” ร่างบางลุกขึ้นพรวดแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที

            บ้าชะมัด พึ่งจะมานึกได้ตอนนี้

          ร่างบางที่พอเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็รีบออกวิ่งทันทีโดยไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องวิ่งด้วย

            แล้วทำไมถึงไม่พูดอะไรบ้างละ  ไอ้สัตว์กินพืชงี่เง่า

          ฮิบาริยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ หวังแค่ว่า ไปให้ถึงที่นั่นก็พอ เพียงแค่ได้เจอหน้าซักนิดก็คงพอ เพียงได้พูดซักคำก็พอ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันงี่เง่าเอามาก ๆ แต่ฮิบาริก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ได้แต่วิ่งต่อไปทั้งอย่างนั้น

            ครืดดดดดด ขณะที่สึโยชิกำลังเลื่อนประตูกำลังจะปิดลง ก็มีมือๆหนึ่งมาจับประตูเอาไว้

            “แฮ่กก ๆๆ....” บุคคลที่กำลังจับประตูเอาไว้ได้แต่หอบเหนื่อยอยู่จนพูดออกมาไม่ได้

            “อ้าว หนูฮิบาริ เข้ามาก่อนสิ” สึโยชิเรียกร่างบางเข้ามาก่อนไปยกน้ำออกมาให้เจ้าตัว

            “ขอบคุณครับ” ร่างบางเอ่ยขอบคุณไปแล้วหยิบน้ำขึ้นมาค่อย ๆ ดื่ม ก่อนที่เพิ่งมาคิดได้ว่า ตกลงเขาวิ่งที่นี่เพราะอะไรกันแน่ เพราะพอมาถึงก็ดันรู้สึกอย่างนี้ไปเสียได้

            “ทาเคชิ หนูฮิบาริมาหา”

            “พรู่ด แค่ก ๆๆ” ร่างบางสำลักน้ำออกมาทันทีที่สึโยชิเรียกลูกชายของตนเองให้ลงมา เพราะเจ้าตัวยังไม่ทันได้พูดเลยด้วยซ้ำว่าที่ตัวเองมาที่นี่ทำไม

            “ห้ะ อะไรนะพ่อ” ร่างสูงที่อยู่ชั้นบนตอบกลับมา

            “หนูฮิบาริมา รีบ ๆ ลงมาได้แล้ว ไอ้ลูกคนนี้”

            “แปบนะพ่อ อาบน้ำอยู่” สิ้นคำพูด ร่างสูงก็เงียบไป

            “เอ่อ.. ผม..” ร่างบางกำลังจะพูดออกไปแต่ก็โดนตัดบทไปซะก่อน

            “พ่อรู้ มาหามันใช่มั้ยล่ะ” ร่างบางที่ตอนแรกคิดว่าจะขอกลับเลยดีกว่าก็ต้องนิ่งเงียบลงเพราะเหมือนจะโดนเดาทางออกซะแล้ว

            “ทำตัวตามสบายเลยนะ พ่อต้องไปเก็บครัวให้เสร็จก่อนน่ะ”

            “ครับ” ร่างบางรับคำก่อนจะนั่งนิ่งเงียบจ้องแก้วน้ำแทน

            ถ้ามันลงมาแล้ว เราจะพูดอะไรดีล่ะ แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ ไม่ได้มีอะไรติดมือมาเลย แล้วเราจะคิดทำไมล่ะ มันก็แค่ไอ้บ้าคนนึงเท่านั้นแหละ

          ร่างบางเริ่มคิดไปต่าง ๆ นานา โดยที่ฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะแล้วก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

            “....บาริ”

            “ฮิบาริ...”

            “ฮิบาริ” ร่างบางได้ยินเสียงใครบางคนกำลังเรียกตัวเองพร้อมกับเสียงเขย่าที่ไหล่เบา ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา และก็พบกับยามาโมโตะ ทาเคชิ ที่ยืนเช็ดผมอยู่ข้าง ๆ

            “ไหวรึเปล่าเนี่ย พึ่งกลับจากโรงเรียนหรอ?” ร่างสูงถามขึ้นหลังจากที่ร่างบางรู้สึกตัวแล้วลุกนั่งตามปกติ เพราะร่างบางยังคงใส่ชุดนักเรียนอยู่และท่าทางก็ยังเหนื่อย ๆ อยู่ด้วย

            “อืม” ร่างบางตอบออกไปอย่างมึนหัวนิด ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ตั้งสติแล้วประมวลสิ่งรอบข้างตอนนี้

            “คงเหนื่อยน่าดูสินะ”

            “อืม ฉันกลับละ” ร่างบางลุกขึ้นทันทีที่จบประโยค

            “อะ เดี๋ยวสิ” ร่างสูงยื่นมือออกไปจับมือร่างบางเอาไว้ก่อนที่ร่างบางจะเดินออกไป

            “....” ร่างบางหันกลับมามองด้วยสีหน้านิ่งเฉย

            “..พ่อครับ ผมไปส่งฮิบาริก่อนนะ” ร่างสูงสบตากับร่างบางแต่ปากก็บอกกล่าวผู้เป็นพ่อว่าจะออกไปข้างนอก

            “......” ร่างบางไม่พูดอะไรแต่หันกลับแล้วเดินออกมาข้างนอก ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงรีบลุกเดินกึ่งวิ่งตามทันที

            ช่วงเวลาตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว บ้านเรือนที่อยู่ตลอดข้างทางระหว่างทางเดินกลับบ้านก็เข้านอนกันแทบจะหมดแล้ว บางหลังก็ยังคงเปิดไฟหน้าบ้านไว้ บางหลังก็ไม่ได้เปิด บรรยากาศโดยรอบกำลังโล่ง ท้องฟ้าปลอดโปร่งพอให้เห็นดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า สายลมอ่อน ๆ พัดมาให้อากาศเย็นในระดับนึง เนื่องจากอยู่ในช่วงปลายหนาวอากาศเลยยังคงเย็น ๆ อยู่บ้าง ร่างบางยังคงเดินต่อไปตามเส้นทางนั้น โดยที่ยังได้ยินเสียงฝีเท้าของใครอีกคนเดินตามมาตลอดทาง

            ขณะที่ขากำลังก้าวไปเรื่อย ๆ พลันสายตาร่างสูงก็เหลือบไปเห็นร้านราเมงเล็กๆที่อยู่ริมถนน แล้วด้วยสัญชาตญาณหรืออะไรก็ตามแต่ ร่างสูงหยุดเดินแล้วดึงมือร่างบางเอาไว้

            “แวะก่อนมั้ย?” ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นพลางส่งสายตาไปยังร้านราเมงร้านนั้น

            “....” ร่างบางหันมองตามไปสายตาที่ถูกชักนำไปที่ร้านด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่แล้วเจ้าตัวก็ไม่ตอบอะไรออกมา

            “อย่าซึนนักเลยน่า”

            ยามาโมโตะตัดสินใจพาฮิบาริแวะกินราเมงก่อน เพราะตอนที่อยู่ที่ร้าน เขาก็ยังไม่ได้เอาอะไรออกมาให้ฮิบาริทานเลยสักอย่าง ทำงานมาก็ทั้งวัน ยังไงก็ต้องหิวบ้างแหละ พอเดินเข้ามาภายในร้าน คนก็ไม่มากนัก อาจจะเป็นเพราะว่าเวลานี้อยู่ในช่วงร้านกำลังจะปิดก็ได้ เลยทำให้ลูกค้าไม่มากนัก และนั่นก็ดีกับฮิบาริที่ไม่ค่อยชอบการที่ต้องอยู่กับคนเยอะ ๆ ด้วยเช่นกัน

            เวลาผ่านไปครู่หนึ่งจนทั้งคู่อิ่ม ยามาโมโตะจ่ายเงินแล้วเดินออกมาพร้อมกับฮิบาริที่ทำท่ายื่นเงินจ่ายให้ แต่ร่างสูงก็ยังพูดคำเดิมว่าวันนี้เขาเลี้ยงเอง

            “นี่ฮิบาริ” ร่างสูงทักขึ้นเมื่อทั้งคู่ยืนอยู่หน้าร้าน

            “อะไร?” ร่างบางที่กำลังจัดแจงสำรวจชุดตัวเองอยู่ตอบกลับมาแล้วค่อยหันมามองตาม

            “....” ยามาโมโตะไม่ตอบอะไร แต่เลื่อนมือมาเช็ดรอยเลอะที่มุมปากของร่างบางให้แทน

            “...!!” ร่างบางรีบปัดมือร่างสูงออกไปห่าง ๆ เมื่อรู้สึกตัว

            “^_^” ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อแต่ส่งยิ้มระรื่นมาแทน

            “ชิ” ร่างบางหันหลังให้แล้วรีบเดินอย่างรวดเร็วกับความรู้สึกพ่ายแพ้นิด ๆ ที่เขามาพลาดกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เพียงแค่กินเลอะซ้ำ ๆ อยู่อย่างนี้

            ร่างสูงที่เห็นอย่างนั้นจึงก้าวขาฉับ ๆ ตามมาอย่างไว เดินไปได้ซักระยะ จากที่เดินตามหลัง ร่างสูงค่อย ๆ เข้ามาเทียบด้านข้างแทน แล้วก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาชิดร่างบางเรื่อย ร่างบางที่พอรู้สึกตัวได้ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความกวนประสาทของคนข้าง ๆ ดี ไล่กลับซะเลยดีมั้ย?

            แต่แล้วจู่มือร่างสูงก็ค่อย ๆ เลื่อนมาโอบร่างบาง

            “อ๊ะ....!?” ร่างบางร้องขึ้นแล้วจ้องร่างสูงอย่างเอาเรื่อง

            “น่านะ....” ร่างสูงยังคงไม่ปล่อยแถมยังกระชับแขนเข้ามาใกล้ ๆ ตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

            ร่างบางที่ยังคงเหนื่อยล้าอยู่ก็ขี้เกียจจะเถียงก็เลยปล่อยเลยตามเลยจนกระทั่งไป ลมเย็น ๆ ที่พัดมากลับไม่ทำให้ร่างบางรู้สึกสั่นไหวแต่อย่างไรเพราะอ้อมกอดของคนข้าง ๆ โอบอุ้มเขาเอาไว้อยู่ ทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบการเกาะแจแบบนี้ แต่ร่างบางกลับยอมให้พิรุณคนนี้อย่างง่ายดาย หรือจะเป็นเพราะเพลียกับงานมากเกินไปรึเปล่านะ ?

-----------------------------------------------

            “กลับไปได้แล้ว” ร่างบางเอ่ยออกมาขณะกำลังเปิดประตูรั้วบ้าน

            “อ่าฮะ”

            “ไปได้แล้ว” ร่างบางเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับปิดประตูรั้วแล้วล็อคเอาไว้ก่อนจะหันกลับมามองร่างสูงที่อยู่ข้างนอก

            “ครับ” ร่างสูงรับคำ แต่กลับเดินมาที่ประตูรั้วแทน ระดับความสูงของประรั้วอยู่ที่ระดับออกของร่างสุง ร่างสูงยืนพิงที่ประตูแล้วท้าวคางจ้องหน้าร่างบาง

            “อะ อะไร..” ร่างบางถามอย่างตะกุกตะกัก

            “ไปละนะ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้ร่างบางอย่างมีเลศนัย แล้วจ้องร่างบางด้วยสายตาออดอ้อน

            “อืม...”

            ร่างสูงเห็นว่าร่างบางไม่มีทีท่าจะพูดอะไรต่อก็เลยตัดสินใจเดินห่างออกไปแล้วเตรียมตัวจะหันหลังกลับไป แต่ก็เห็นเหมือนร่างบางจะพูดอะไรซักอย่าง

            “......” ร่างบางทำปากพึมพำเหมือนมีสิ่งที่อยากพูดแต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา

            “ว่าไง?” ร่างสูงหันกลับมาหาร่างบางแล้วเดินเข้าไปใกล้

            “สุ....”ร่างบางยังคงอ้ำอึ้งต่อไปแล้วก็ก้มหน้าลงมองพื้นแทน

            “ค้างที่นี่นะ?” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้นที่เป็นเอกลักษณ์ ก่อนจะเอื้อมมือข้ามมาเพื่อปลดล็อคประตู

            “.....” ร่างบางทึ้งหัวตัวเองทั้งๆ ที่ยังก้มดูพื้นอยู่ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่ประตูบ้าน ยามาโมโตะยิ้มขึ้นกับปฏิกิริยาร่างบางก่อนจะหันมาล็อดประตูรั้วแล้วเดินตามเข้าไป

            “ล็อคประตูด้วย” เมื่อร่างบางเดินเข้ามาในบ้านก็สั่งร่างบสูงที่กำลังเดินตามเข้ามา

            “อ่าฮะ” ขณะที่ร่างสูงรับคำแล้วทำตามคำสั่งร่างบางก็เอ่ยสิ่งที่เขาหวังลึก ๆ ออกมา

            “สะ..สุข..สันต์..วันเกิด” ร่างบางพูดขึ้นเบา ๆ ร่างสูงที่ได้ยินก็ยังคงอึ้งนิด ๆ ก่อนจะหันไปมองร่างบางที่ยืนนิ่งหันหลังให้อยู่

            “ฉันพึ่งนึกได้...ตอน..ทำงานเสร็จ ว่าวันนี้.....วันเกิดแก” เสียงที่เร้นรอดออกมาช่างแผ่วเบา แต่เมื่อทั้งบ้านมีเพียงแค่เขาสองคนมันก็ชัดเจนมากพอที่ยามาโมโตะจะได้ทั้งหมดที่ร่างบางพูด

            “แค่นี้แหละ” ร่างบางพูดแค่นั้นก็เดินต่อ แต่มีหรือที่ร่างสูงจะยอม

            ยามาโมโตะเดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างบางก่อนจะสวมกอดจากด้านหลังแล้วค่อย ๆ เอาคางมาวางไว้ที่ไหล่ซ้ายของร่างบาง

            “เพราะงั้นพอทำงานเสร็จ นายเลยรีบไปที่บ้านฉันงั้นหรอ?”

            “.....” ร่างบางที่นึกถึงเรื่องบ้า ๆ ทีตัวเองทำลงไปก็เริ่มหน้าแดงขึ้น มันเป็นการกระทำที่ไร้เหตุผลจนเขาไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองทำลงไปแล้ว

            “ฉันดีใจมาก ๆ เลยนะ” ร่างสูงเดินมาด้านหน้าของร่างบาง แล้วก็ได้เห็นอย่างชัดเจนว่าร่างบางตัวเล็กตรงหน้าเขาเขินอายแค่ไหน ยามาโมโตะนั่งลงโดยชันเข่าขึ้นข้างนึงก่อนจะเลื่อนมือไปจับมือซ้ายของร่างบางมาบรรจงจูบลงที่หลังมือก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงร่างบางมากอดอีกครั้ง

            “ขอบคุณนะครับ” ร่างสูงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของร่างบางอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกที่สื่อถึงนั้นอบอุ่นจนทำให้ร่างบางเผลอเลื่อนมือขึ้นมาโอบกอดตอบร่างสูง

            ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ

          ทำไมต้องรู้สึกดีใจอย่างนี้นะ

          วันนี้วันเกิดหมอนี่ เจ้านี่ก็ควรได้รับไม่ใช่หรอ ?

          ทำไมกลายเป็นเราล่ะ ?

            ร่างบางนึกสงสัยในใจไปอย่างนั้นอย่างงง ๆ เพราะวันนี้หมอนั่นควรได้รับ มากกว่าที่จะให้เขาไม่ใช่หรอ แต่แล้วเขาก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับหมอนี่ซะแล้ว

            “รักนายนะ ฮิบาริ”

            ร่างสูงกระซิบเบา ๆ ข้างหูร่างบางก่อนจะค่อยประทับจูบลงบนริมฝีปากเบา ๆ

            ขอบคุณนะฮิบาริ

          ดีใจที่มีนายอยู่ข้าง ๆ ฉันนะ

            แม้ว่ายามาโมโตะจะไม่ได้ถูกเซอร์ไพร์หรือจัดงานวันเกิดอย่างใหญ่โต หรือได้ไปเที่ยวที่ไกล ๆ แต่แค่มีคนตัวเล็กที่ซึนกับเขาอยู่ตลอด แต่ก็ยังคอยอ่อนโยนกับเขาเสมออยู่อย่างนี้ มันก็เป็นความสุขของเขาคนนี้แล้วล่ะ

---------------------------------------- THE END ----------------------------------------

Happy birthday YAMAMOTO TAKESHI